🔊 Czytaj tekst Większościowo uważamy, że każdy człowiek zna siebie dość dobrze. Rzeczywistość pokazuje inną prawdę. Psycholodzy twierdzą, iż powinno się raczej zakładać, że nadal stanowimy dla siebie zagadkę. Co to oznacza? W praktyce sporo z nas może żyć ze złudzeniem co do własnego siebie. Zaobserwowałam, że cholernie trudno poznać siebie i to zaadoptować. Dlaczego? Chodzi o standardowy schemat naszego życia. Załóżmy że mamy postać 33-letniego faceta. Najpierw jako dziecko chłonął i uczył się o świecie, słuchając i obserwując to, co działo się wokół niego. Niemowlak, maluch, aż wreszcie kilkulatek to istota, która (co najmniej) stara się podlegać rodzicom, bo to oni zbudowali jego pierwsze otoczenie. Później trafia do szkółki – społeczności, gdzie z kolei uczą go standardów przykładnego ucznia. Mało tego jest zawalony ilością przedmiotów, bo bardzo długo program nauczania promuje, że ma być wszechstronny. Nawet jeśli któryś przedmiot ewidentnie odbiega od predyspozycji konkretnego profilu rozwojowego, to środowisko wokół często niemal zmusza do drążenia detali. Dalej nasz przykładowy bohater wkracza w klimaty towarzyskie. Znów uczy się, tym razem jak być ‘fajnym’ w otoczeniu, w którym żyje, a to kompletnie inna bajka od poprzednich doświadczeń. Później przeważnie zaczynają się tematy pierwszych miłości. Przy kolejnych podejściach zbudowania związku, poddawany jest sytuacji,  że powinien się dopasowywać i zachować w określony sposób. Następnie zaczyna się robić presja na wybór dalszego uczenia, tym razem musi się już ściśle sprecyzować. Na studiach oprócz zaliczeń przedmiotów, wypadałoby jeszcze odbyć jak najwięcej praktyk. Poza tym miło mieć jakieś życie prywatne (niby super, bo multi-tasking jest w cenie)  Aż wreszcie pierwsza poważna praca, potem kolejne, żeby odpowiednio ‘się dorobić’ do sensownego standardu życia. W międzyczasie zakładanie rodziny. Niestety, do tego często wpadają jakieś zawiłości życiowe, problemy. To tak w skrócie. Pytanie: widzisz gdzieś w tym pędzie miejsce na skupienie się nad sobą? Miejsce, żeby odpowiedzieć sobie na to, kim się tak naprawdę jest i jak powinno żyć? Jeśli jest się mistrzem organizacji, to do ogarnięcia, ale po tej całej masie oczekiwań,  chaos w głowie jest bardziej prawdopodobny. Oczywiście każde z tych doświadczeń jest potrzebne, ale niektórzy nawet nie dają sobie szansy pobyć z własnymi przemyśleniami, aby wysunąć odpowiednie wnioski. Często środowisko wywiera na nas presję, sprawia, że robimy rzeczy, do których nie jesteśmy przekonani i nawet nie zastanowimy się czemu tak postępujemy, albo czy można w ogóle inaczej. Mimo że na pozór ten 33-latek osiągnął sporo,  może nawet nie wiedzieć, że coś przeoczył. Samego siebie w tym wszystkim, takiego prawdziwego.

Wydaje mi się, że można taki schemat poprawić i sporo rzeczy za tym przemawia.